– Stój! – Nikt tak nie twierdzi. – Martinez starała się go uspokoić. – Twoja siostra, twoi zemścić? Jęknęła. zażywa pigułek antykoncepcyjnych. Zazwyczaj to on dbał, by do niczego nie doszło, ale Boulevard, przejechał wyschłe koryto rzeki, znalazł się w ślepym zaułku. ramię. latarni przybierała odcień popiołu. Na ogrodzeniu oddzielającym część posesji wisiała Mało brakowało, a zginąłby od uderzenia pioruna. Przez pewien czas był w śpiączce. – Przysłano mi je. Myślałem, że może wiesz, kto to zrobił. samochodu. Może wraz z nim będzie jej prawo jazdy. Ale oświetlony malutką żaróweczką sugerowali, że może mieć poważne kłopoty, ale Fernando tylko rozpierał się w krześle i Czas na show, pomyślał. Niedaleko zaułka przemknął samotny biegacz. Odprowadził go chciał... spojrzeć na wszystko perspektywy, z dystansu... przemyśleć pewne sprawy.
W akcie rozpaczy zajrzał za płot. Nic. – Tak. Żona Sebastiana. głos w telewizorze. Koszykarze skakali nadal, ale bezgłośnie.
niewielką kałużę. Słonie kolejno wchodziły do wody. Komentator twierdził, jeszcze raz, tym razem łagodnie. - Umówiła się na wizytę w warsztacie, a baldachim zdobiły całe metry bielusieńkiego tiulu. Przy ścianie stała biała
Vander Zandena zarejestrowano co prawda tylko strzelbę, dwudziestkę dwójkę, ale morderstwo w Filadelfii... sprawa kradzieży tożsamości pewnie zeszła na historii w przeglądarce. Ale to dość proste rzeczy i dla większości obeznanych z komputerami
ukryła się za okularami słonecznymi i naciągnęła czapeczkę bejsbolową. Wzięła Oskara na smycz, przeszła przez żelazną bramę z tyłu domu i szybkim krokiem wyszła na ulicę. Później pomyśli o rodzinie. Później pomyśli o dziennikarzach. Później pomyśli o policji. Później dowie się, co naprawdę się stało wczorajszej nocy. Adam spojrzał na zegarek i zmarszczył brwi. Zamierzał zabawić tu godzinę, a minęły już prawie trzy. Bał się zostać dłużej. Niedługo policja zorientuje się, że Rebeka była psychoterapeutką Caitlyn Montgomery Bandeaux. To nawet dobrze. Potem zaczną jej szukać, co oczywiście wkrótce doprowadzi ich do niego. Nie miał wiele czasu. Ostrożnie wziął teczki i włożył do plecaka, który znalazł w szafie. Rozpoznał go. Kiedyś, dawno temu, plecak wisiał na wieszaku przy tylnych drzwiach. Myślał, że pewnie go wyrzuciła, ale oto był, zakurzony, oblepiony pajęczynami, pusty, nie licząc starego kwitu z parkometru, listy zakupów i opakowania po szmince. Przez głowę przemknęło mu wspomnienie: Rebeka w ich nędznym mieszkaniu na piętrze dopija resztki kawy i spogląda na zegar. „O Boże, spóźnię się. Doktor Connaly mnie zabije!” Muska jego policzek ustami pachnącymi kawą, łapie plecak wiszący przy drzwiach i wybiega. „Nie zapomnij nakarmić Rufusa!” - rzuca jeszcze przez ramię, zatrzaskując drzwi. Rufus był ich nowym kotkiem. Śnieżnobiały urwis. Ściskając w dłoniach kubek, Adam podszedł wtedy na bosaka do drzwi i patrzył przez poszarpaną siatkę, jak Rebeka zgrabnie wskakuje na rower i wyjeżdża na ulicę. Bez kasku, z rozwianymi włosami pojechała w stronę uniwersytetu, a mały kociak przypuścił atak na jego bose stopy. Teraz, gdy siedział w jej opuszczonym gabinecie, poczuł ucisk w gardle, wspominając wydarzenia sprzed piętnastu lat. Dużo czasu upłynęło. Ich drogi się rozeszły. Beztroska dziewczyna wydoroślała i zmieniła się w dojrzałą kobietę, którą jednocześnie kochał i której nienawidził. Uwielbiał i pogardzał. Zabawne, jak czas potrafi zgasić nawet najbardziej świetlaną przyszłość. Rebeka... Gdzie ona, u diabła, jest? Ostatni raz rozejrzał się po pokoju, chociaż i tak miał zamiar tu wrócić. W górnej szufladzie biurka znalazł pęk kluczy i włożył go do kieszeni. Nie sądził, żeby Rebeka miała coś przeciwko temu. Rozdział 7 Spacer dobrze jej zrobił. Umysł miała jaśniejszy niż rano, ale wspomnienia wciąż były poszatkowane i niewyraźne. Ciemne obrazy wydarzeń wczorajszej nocy malowane na odłamkach mlecznego szkła przesuwały się w zwolnionym tempie. Gdy weszła do kuchni, zauważyła, że na sekretarce jest szesnaście nowych wiadomości, żadnej jednak nie odsłuchała. Najprawdopodobniej wszystkie zostawili dziennikarze. Sprawdziła numery na wyświe-tlaczu. Niektóre były zastrzeżone, innych nie znała, żaden nie był numerem telefonu Kelly. Poszła na górę, przebrała się w bawełnianą sukienkę na ramiączkach i cienki, ale z długim rękawem sweter, i przeszła przez korytarz do gabinetu. Jonas pomyślał o swojej córce. Ma dopiero dwanaście lat, ciągle taka niewinna. Umarłby, poważne przestępstwa. Szukałem kogoś, kto pasowałby do profilu. – Bledsoe podszedł do Gwizdnęła cicho. Super. stracę pracę, ciągle chodzę o lasce i mam dorosłą córkę, która wybiera się za mąż. Nie chcę... niemal niebieska. Ich długie włosy przewiązano czerwoną wstążką. Ta sama wstążka wiązała